چه بسا غنچه که عطر نفست نسرین کرد

از فراسوی زمان برق نگاهت دیدم

دل و دینم به فنا برد و مرا بی دین کرد

بدرخشید در ان لحظه که خورشید رخت

چشم بیدار مرا خوابگه پروین کرد

گوش بر زمزمه ذکر و دعایی دارم

که در اندیشه من جای چو فروردین کرد

قبٌه ی سبز تو را دیدم و از جان برخاست

ناله ای سوز دلی مهر تو با ما این کرد

باز هم روز کن این شام و ببینم که چنین

مُهر مهر تو جواز سفرم تضمین کرد